De natuur is erger dan een terrorist
"Die maïs van u," gaat Dogger verder, "die is een probleem. Want wat gebeurt er, als een boer een van die korrels van u in de grond stopt?"
"Daar komt dan een prachtige, gezonde plant uit!" Doctor Santos is een beetje beledigd. Zijn maïs, een probleem? Er is verdorie niks mis met zijn maïs. Wat denkt die Dogger wel? Die heeft niet eens biologie gestudeerd! Hoe durft hij dan iets te zeggen over Santos' mooie maïs?
"Ik heb natuurlijk geen biologie gestudeerd,' gaat Dogger onverstoorbaar verder, en Santos huivert even. Het is net alsof die man zijn gedachten kan lezen. "Maar die prachtige gezonde plant, wat groeit daar aan?"
"Verrukkelijke maïskorrels met extra vitaminen,' zegt Santos. Hij is een beetje op zijn hoede. Waar gaat dit gesprek heen?
"En als een boer die verrukkelijke korrels in de grond stopt, wat groeit dáár dan uit?"
"Eh... een heleboel prachtige, gezonde planten?"
"Juist!" zegt Dogger tevreden. "En aan al die planten groeien ook weer korrels, nietwaar? Dus de boer hoeft maar één korrel te kopen, en dan heeft hij na een paar jaar een heel veld vol prachtige, gezonde planten die allemaal verrukkelijke korrels met extra vitaminen leveren?"
"Inderdaad," knikt de doctor. "Is de natuur niet prachtig?"
"NEE!" brult Dogger woest. Van zijn vriendelijke gezicht is niets meer over. Ik bedoel: zijn gezicht wás al nooit erg prettig om naar te kijken, maar nu puilen zijn ogen nog verder uit dan anders, zijn geel-bleke wangen worden ongezond paars en zijn dunne grijzeblonde haartjes gaan zo ongeveer recht overeind staan. De arme doctor Santos schrikt zich een ongeluk. "De natuur is helemaal niet prachtig! Nonde-nonde-hier-en-gunter! De natuur is onze vijand, doctor Santos. Ze geeft de mensen alles gratis! Dat is tegen de marktwerking! Als de natuur alles maar gratis weggeeft, hoe kan een eerlijke, eenvoudige bankier dan nog geld verdienen? Hm? En als de bankiers geen geld verdienen, dan stort de hele wereldeconomie in, dat weet zelfs een kind. Ik zeg u: die smerige rotnatuur van u, die is erop uit om onze manier van leven te vernietigen. Ze is erger dan de ergste terrorist, die natuur van u! Maar gelukkig," gaat hij samenzweerderig verder, "heeft u haar bestudeerd. U heeft haar dóór. U kent haar gemene trucjes. En u staat aan mijn kant. U moet wel aan mijn kant staan anders gaat u bankroet en dan staan uw assistentes op straat. Dus. U moet de natuur een beetje tegenwerken. Bijvoorbeeld: de maïs nog iets verder veranderen. Zorg dat de boer wel een plant kan kweken uit die korrels van u, maar dat er uit de korrels van die boer zijn plant geen nieuwe planten kunnen groeien. Zodat je elke korrel maar één keer kunt gebruiken. Kunt u dat, denkt u?"
Daar moet de doctor even over nadenken.
"Ik kan dat wel, denk ik. Maar ik wil het niet. Want het is voor de boeren heel erg riskant. Ik bedoel: als ze één keer mijn maïskorrels kopen, dan moeten ze dat het jaar daarna wéér doen. En het jaar daarna ook, enzovoort. En als we de korrels heel duur maken..."
"En reken maar dat we ze duur maken!" gnuift Dogger.
"Dan moet die boer uiteindelijk ontzettend veel geld betalen."
"Jazeker! Aan ons! Is het niet verrukkelijk?"
"Maar dan gaat de boer misschien wel failliet!"
"Oh, reken maar!" lacht Dogger. "Reken maar dat-ie failliet gaat! Sneu voor hem, maar ja, dat is nu eenmaal de marktwerking. En er zitten ook goede kanten aan. Want als hij failliet gaat, moet hij zijn land verkopen. Aan een andere boer. Die daarvoor geld moet lenen. En raad eens bij wie hij dat geld gaat lenen? Nou?"
"Bij u," zucht doctor Santos verslagen. Hij kan wel janken. Hij had zo'n mooi plannetje om de zielige kindertjes te helpen. En nu moet hij dure maïs maken, waar de boeren bankroet van gaan en de kindertjes geen hap van kunnen betalen. Er komen alleen maar zielige kindertjes bij, op deze manier.
"Ik zie dat u het begrijpt," zegt Dogger tevreden. "Mooi. Dan gaan we nu verder naar deel twee. Want we zijn er nog niet. Oh nee! WE zijn er nog helemaal niet!"