Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

De moeilijke leeftijd

Het begon, natuurlijk weer, met een knal.
Geen heel bijzondere knal; geen bom of geweer of torpedo of zo.
Nee, een heel gewone, alledaagse knal. De klap van een dichtslaande deur.
Gaby, mijn zusje is kort geleden twaalf jaar geworden en dat is, volgens mijn ouders, het begin van 'de moeilijke leeftijd'. Waaraan je maar weer eens kunt zien dat ouders weinig van hun kinderen weten. Als ze een beetje hadden opgelet, zoals ik, dan hadden ze vast wel gemerkt dat Gaby's 'moeilijke leeftijd' ongeveer elf jaar geleden begonnen is. Ik bedoel: ze lag destijds dag en nacht te huilen en in haar broek te poepen. Hoeveel moeilijker wil je het hebben? Zo bont maakt ze het zelfs nú niet, dus... ja...
De knallende deur had te maken met wat er op tv was en waarom.
Even tussen haakjes: als ik 'tv' zeg, bedoel ik eigenlijk 'computer'. Wij kunnen geen televisie ontvangen omdat we midden in de oceaan wonen, en zo ver komen de zendmasten niet. Alles wat we zien, moet per satelliet naar ons toe komen.
Ja, hèhè, heel flauw: natuurlijk zijn er ook dingen die we zonder satelliet kunnen zien. Water, bijvoorbeeld. Heel veel water. Bijna alleen maar water. Af en toe een vis. En natuurlijk de Tsaar Peter, de duikboot waar we in wonen.
'We', dat zijn mijn ouders en ik en mijn zusje en haar vriendinnetje Kwetter. Mijn vader berooft banken - gewoon via de computer hoor, niks met schieten of dreigen of zo. Mijn moeder blaast gebouwen op. Gebouwen waarvan de eigenaars liever niet hadden, dat ze opgeblazen werden. Ze is een internationaal beruchte terrorist, en ze wordt de Donderkat genoemd.
Laatst was ze een paar maanden lang géén terrorist, want alle aanklachten waren vervallen en alle arrestatie-bevelen waren ingetrokken. Dat was wel prettig. Dat hadden we te danken aan meneer Clusjes, een beroemde en machtige computer-fabrikant. Maar ja, toen vond mama het weer eens nodig om heel veel gebouwen op te blazen. De gebouwen van diezelfde meneer Clusjes, om precies te zijn. Dus toen hingen de 'Gezocht'- posters in een oogwenk weer op hun plekjes.
Even voor de duidelijkheid: het was ook nodig om die man z'n fabrieken de lucht in te knallen, hoor!
Hij bleek namelijk een ras-echte schurk te zijn. En schurken, daar is mijn moeder dol op. Want de meeste schurken zijn niet alleen heel erg slecht, maar ook heel erg rijk. Dus hebben ze veel huizen en fabrieken en kantoren en dergelijke dingen.
Dingen die je op kunt blazen, zeg maar.
En dingen van slechteriken, vindt mama, die mág je ook opblazen. Het moet bijna, vindt mama (wat mij betreft heeft ze gelijk. De wereld zou een betere plek zijn als de schurken eens wat harder op hun kop kregen). Daarom is mama dol op schurken: die geven haar een reden om dingen op te blazen. En opblazen, daar houdt ze van.
Er zijn maar twee dingen waar ze meer van houdt dan van opblazen: haar gezin (wij dus) en de wetenschap. Ze zegt dat ze, van die twee, haar gezin het belangrijkste vindt. Wij zijn daar niet zo zeker van. Mijn zusje, bijvoorbeeld, was op dit moment heel erg kwaad, omdat ze vond dat mama niet genoeg van haar hield. Want mama wilde de tv niet op een ander kanaal zetten.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!