De kanarievangster
Er kwam een oud mannetje het podium op geschuifeld. Hij ging staan achter zo'n hoog, klein tafeltje waar je papieren op kunt leggen en legde er een stapeltje papieren op. Jammer genoeg was het mannetje nogal trillerig van de ouderdom, en de papieren vielen ritselend op de grond.'Ahum,' deed het mannetje in de microfoon.
De microfoon stond niet helemaal goed afgesteld, kennelijk, of het mannetje zei 'ahum' op de verkeerde manier. Uit de luidsprekers klonk in elk geval een oorverdovend gepiep.
Het mannetje boog zich naar de grond om zijn papieren te pakken, maar halverwege wilde zijn rug niet meer meewerken en hij kwam met een pijnlijke grimas weer overeind. 'Ahum,' deed hij weer. Gelukkig had er intussen ergens een of andere technicus aan een paar knopjes gedraaid (of met schuifjes geschoven of weet ik hoe dat werkt), zodat het gepiep ons bespaard bleef. Wel galmde het 'ahum' nog een paar seconden lang spookachtig hol door de theaterzaal, maar dat was toch minder erg.
'Ik heb geloof ik mijn papieren laten vallen,' zei het mannetje beverig. Alsof we dat niet allemaal al gezien hadden.
Van de zijkant van het podium kwam een jonge vrouw haastig en een beetje gebukt op de papieren af gerend, veegde ze bij elkaar, maakte er een stapeltje van en legde dat keurig op het tafeltje voor de spreker. Dat deed ze heel handig en ongelooflijk vlot. Maar niet zo heel erg zorgvuldig, bleek al snel. Want de blaadjes lagen door elkaar en het allerlaatste blaadje lag bovenop. Daardoor werd de toespraak buitengewoon kort.
Hij bestond eigenlijk alleen maar uit de zinnetjes: 'En daarom is het mij een eer en genoegen de Nobelprijs dit jaar uit te reiken aan professor doctor A. Pieps. Geeft u hem een groot applaus, dames en heren!'
De dames en heren klapten donderend, maar omdat de microfoon vrij hard stond was daar bovenuit nog te horen hoe het mannetje zei: 'He? Ik dacht dat mijn toespraak veel langer was. Thuis voor de spiegel duurde hij anderhalf uur!'
Toen werd het applaus nog veel harder, omdat de mensen zo opgelucht waren dat ze niet anderhalf uur lang naar een saaie toespraak hoefden te luisteren.
Het mannetje probeerde zijn papieren in de goede volgorde te krijgen en opnieuw te beginnen, maar hij was van de zenuwen bepaald niet minder beverig geworden en de blaadjes vlogen alle kanten op. Als kanaries die opeens een kat in hun volière binnen zien sluipen.
De jonge vrouw sprong weer het podium op en begon de papieren kanaries te vangen en trug te leggen op het tafeltje. Maar ze ving ze natuurlijk niet in de goede volgorde. Het mannetje wilde elk papier, zodra zij het hem aanreikte, op de juiste plaats in het stapeltje steken. Dus... Ja...
De papieren werden net zo snel van tafel gebeefd als de kanarievangster ze kon grijpen.
Het hele publiek zat op zijn tong te bijten om niet in lachen uit te barsten om dit sneue schouwspel. Alleen de lijfwachten van de kapselknaap, die niet zo'n heel goede opvoeding hadden gehad, lachten zich een ongeluk.
Intussen was Alexander, die er van uit was gegaan dat het zinnetje 'Geeft u hem een groot applaus, dames en heren' het einde van de toespraak was (waar hij strikt genomen gelijk in had) het podium op gelopen. En hij was niet alleen.