De journaal-mevrouw kunt niet praten.
'Ik probeerde het journaal te volgen,' zei mama. 'En nou heb ik het belangrijkste gemist!'
'Nou en?' zei ik. 'Dan kijk je toch naar de herhaling?'
'Dat is niet hetzelfde!' riep mama en ze stampte een beetje met haar voet op de grond. Ik zag het heus wel: haar voet ging een beetje op en neer. Een heel klein stampje was het.
Met je voet op de grond stampen, als je je zin niet krijgt, dat is natuurlijk niet erg beleefd. Daarom probeerde mama zich in te houden. Maar het was sterker dan zij, kennelijk.
Ik had het haar nooit eerder zien doen. Zou Gaby's moeilijke leeftijd besmettelijk zijn? vroeg ik me af.'Ik had het live willen zien,' mokte mama. Een mama die mokt? Mokken hóórt toch niet? Pfff, je wordt bedankt, Gaby!
Bezorgd keek ik naar Kwetter. Als die leeftijd besmettelijk was, zou Kwetter dan binnenkort óók beginnen?
Ik moest er niet aan denken. Drie moeilijke dames bij elkaar - dan is een duikboot klein, hoor!
Intussen zocht papa de herhaling op. 'Komt-ie, schat! Let op!'
Er verscheen een decor in beeld dat ik nog nooit eerder gezien had. En een journaal-mevrouw die ik ook niet kende. Terwijl ik al jaren lang elke avond naar het journaal kijk, met mijn ouders.
Dat wil natuurlijk zeggen: elke avond dat we niet ontvoerd zijn, of op de vlucht, of ons aan 't verbergen in een oerwoud, of ergens een bom aan 't plaatsen of zo. Eigenlijk kijken we vaker niet dan wel naar het journaal. Maar we kijken vaak genoeg om alle meneren en mevrouwen van het journaal uit je hoofd te weten. Maar dit was een vreemde.
En het werd nog vreemder. Toen de mevrouw haar mond open deed.
Ze brabbelde iets als: 'God afton, tittare!' en daarna kwam er een hele reut onverstaanbaar gebrabbel.
'De journaal-mevrouw kunt niet goed praten,' giechelde Kwetter.
'De journaal-mevrouw kan beter praten dan sommige andere mensen, die ik ken,' wees papa haar terecht. 'Maar dan wel in het Zweeds. En dat is maar goed ook, want dit is het Zweedse journaal.'
Waarom kijkt mama naar het...' begon ik, maar mijn ouders deden tegelijk (en heel nijdig) 'Ssssjt!' met hun vinger tegen hun lippen.
'Spreek mama Zweeds?' vroeg Kwetter fluisterend aan mij.
'Eén zinnetje, voor zover ik weet,' antwoordde ik. 'En dat is het zinnetje "Sorry, ik spreek helaas geen Zweedss, is er hier iemand die Engels spreekt?" Volgens mama heb je daar genoeg aan.'
'Ik denkt niet, dat de journaal-mevrouw dát zinnetje ga zeggen,' peinsde Kwetter. 'Dus waarom wilt mama dan het Noorse...'
Juist op dat moment verscheen er een foto in beeld. Een foto van een meneer die wij kenden.
En toen begreep ik ineens waarom mama zo graag het Zweedse journaal wilde zien.