Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

De grootste aller tijden

De meneer was Alexander. Een wetenschapper met wie mama had samengewerkt toen we een tijdje woonden in het oerwoud van Boegoe-Boegoe. We hadden toen heel dringend een paar bommen nodig, maar mama en Alexander raakten een beetje afgeleid door de wetenschap. En Alexanders plan wás ook heel spectaculair. Dus als ons leven er niet van afgehangen had, had ik het hen niet kwalijk genomen dat ze zich zo lieten meeslepen.
Alexander wilde een ei van de Boegoenese Reuzen-alligator hebben. Uit dat ei hebben mama en hij toen een dinosaurus laten groeien. Een echte. Dat zou so wie so al een wetenschappelijke top-pretatie zijn geweest, maar het was echt ongelooflijk als je wist dat het laboratorium, waarin ze het voor elkaar boksten, bestond uit een houten platform boven in een boom en een voorraad halve kokosnoten. Ja, die Alexander was echt briljant in zijn vak. Het zou me niet verbazen als die nog een keer de Nobel-...
prijs...
De Zweedse Nobel-prijs...
'Gaat dit over de Nobelprijs!?' riep ik opgewonden.
Mama knikte goedkeurend. 'Goed geredeneerd, schat! Inderdaad. Alexander krijgt 'm dit jaar!'
'Hoera!' riep ik.
'Wat bent dat eigenlijk, zo'n Nobel-prijs?' wilde Kwetter weten.
'Het is een soort wedstrijd voor wetenschappers,' legde ik uit. 'Alleen de aller, aller, allerknapste wetenschappers krijgen die prijs.'
Kwetter knikte dat ze het begreep. 'Hoeveel van die Nobelprijzen hebt jij?' vroeg ze aan mama.
Haar vertrouwen in mijn moeder is sterker dan een rots en groter dan de oceaan.
'Ik heb er nul, Kwettertje-lief,' zei mama met een weemoedige zucht. 'Hoe knap ik ook ben. Ik kan bommen maken van álles. Van appelsap en drop, desnoods. Niemand, maar dan ook helemaal niemand, doet mij dat na. Maar helaas: met bommen win je geen Nobel-prijs. Heel raar eigenlijk, als je bedenkt wie meneer Nobel eigenlijk wás.'
'Ja, inderdaad,' zei ik. 'Tssss. Nu je het zegt...'
'Wie bende hij dan? vroeg Kwetter gelukkig. Kwetter vraagt het altijd gewoon, als ze iets niet weet. Hardop. Dus dat iedereen het kan horen, dus. Dat iedereen dus meteen begrijpt dat dat zij iets niet wist. Ik kan daar niet helemaal bij met mijn hoofd. Ik snap niet waarom ze zich zo in de kaarten laat kijken. Ik zou het graag begrijpen, maar ik ga er natuurlijk niet naar vragen.
'Meneer Nobel,' zei mama plechtig, 'was een Groot Man. Een van de aller-, allergrootsten, als je het mij vraagt. Hij was namelijk... de uitvinder van het dynamiet.'
'Wauw,' zuchtte Kwetter. 'Dan kunt ik mij wel voorstellen dat ze de belangrijkste prijs naar hem genoemd hebt. Dynamiet is de mooiste knal die er bent, zo ongeveer. Of nou ja... misschien niet de mooiste, maar hij knal altijd alleen op het goede moment. Als jij het wil. Niet als jij het niet wil, omdat jij het nog in jouw handjes hebt. Ja, als ik de regering van Zweden bende, dan hebde ik ook gezegd: laat wij een prijs maken en die naar meneer Nobel noemen, zodat de mensen nooit vergeet dat hij de allergrootste wetenschapper bent!'
'Het ging iets anders,' glimlachte mama. Ze zat met haar ogen zo ongeveer aan het scherm gelijmd. 'Maar nu even de mondjes dicht allemaal. Ik wil graag weten of... Ja! Ja!! Joeoehoeoeoe!'

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!