De assistentes lopen in de papieren
'Aha,' zei ik. 'Daar zullen we de in stukjes gesneden kindertjes hebben. Of zijn het diertjes? Lieve, schattige diertjes die op afschuwelijke manieren...'
'Geen van tweeën,' zei papa. 'Tenminste, niet direct. Het plannetje van meneer Dogger gaat als volgt: doctor Santos komt bij hem op het kantoor en zegt: "Ik heb een uitvinding bedacht! Ik ga maïs maken met vitaminen erin, fijn he? Dan kunnen we de hongerige kindertjes van deze wereld veel beter te eten geven! Ze zullen opgroeien tot gezonde, sterke gelukkige mensen, dankzij mijn idee!"
"Dat is mooi," geeuwt meneer Dogger. "Moet je doen. Maar waarom komt u mij lastig vallen met uw gezemel?"
"Nou," zegt doctor Santos dan, "Ik heb mijn uitvinding wel bedacht, maar dat is niet genoeg. Ik moet hem nog maken. En dat kost heel veel geld. Ik moet een laboratorium hebben, en een assistente, en..."
"Ahaaa!" Nu is meneer Dogger ineens klaarwakker. Hij heeft zijn lievelingswoord gehoord: geld. Heel veel geld, zelfs. Daar houdt hij van. Daar droomt hij zelfs van. Dus hij begrijpt meteen wat doctor Santos wil: "U wilt geld van mij lenen, hm? Geld om de arme kindertjes te redden? Nou, dat is goed hoor, zegt u maar hoeveel u nodig heeft. Wees vooral niet te bescheiden, als het om de arme kindertjes gaat mogen we niet krenterig doen!"
Doctor Santos noemt voorzichtig een bedrag. Het is veel geld, vindt hij zelf. Maar Dogger gebaart met zijn handen: is dat alles? Dat kan wel wat hoger, hoor! En die domme doctor trapt erin, hij vraagt fenomenaal veel geld, want een laboratorium is duur en met name de assistentes kunnen aardig in de papieren gaan lopen.
Joviaal gooit Dogger er nog een miljoentje bovenop, en met die enorme zak met pegels loopt Santos, een beetje duizelig, het kantoor uit.
Hij gaat aan het werk, en omdat hij op zijn eigen, beperkte, wetenschappelijke manier heel slim is lukt het hem om die verbeterde maïs uit te vinden. En een onbechimmelbare aardappel.
Zo trots als een aap gaat hij terug naar het kantoor van meneer Dogger.
"Het is gelukt!" roept hij blij. "Als we deze spullen aan de boeren geven, is over een paar jaar de honger de wereld uit!"
"Dat is mooi," zegt Dogger ontroerd. "Dat is héél mooi. Ach, dat ik deze prachtige dag nog mag meemaken! En dat ik erbij heb mogen helpen! Wat heerlijk! Wat verrukkelijk! Maar nu even iets anders: wanneer gaat u mij terugbetalen?"
Boem.
Doctor Santos heeft het gevoel dat hij een klap met een grote hamer gehad heeft, recht tussen zijn ogen.
"Te... terugbetalen?" stamelt hij. Dat was hij een beetje vergeten.
"Jazeker, terugbetalen," gnuift die afschuwelijke Dogger, en met groot plezier rekent hij hem voor hoeveel rente er bovenop dat toch al fenomenale bedrag is komen te staan.
Ik zal je maar verklappen: dat is niet bepaald weinig.
Doctor Santos verbleekt. "Zoveel geld heb ik niet," stamelt hij.
"Nou," zegt Dogger. "U heeft toch die geweldige maïs? En aardappelen ook nog, toe maar! Dan verkoopt u die toch aan de boeren? Voor veel geld? Dan kunt u mij terugbetalen!"
"Dat heeft geen zin," mompelt doctor Santos. "Dan moeten de boeren heel veel geld voor hun spullen vragen, en dat kunnen de arme kindertjes niet betalen."
"Ja, hoor eens," snauwt Dogger. "Een van de twee zal de pineut zijn: u of de arme kindertjes."
De doctor wil heldhaftig zeggen dat hij dan wel de pineut zal zijn, maar met een kort gebaar legt Dogger hem het zwijgen op.
"Voordat u zich opoffert - ja, dat wilde u doen, want u bent een sukel, ontken het maar niet - wil ik u vragen even aan uw assistentes te denken! Als u failliet gaat, hebben zij geen werk meer!"
De doctor denkt aan zijn assistentes. Hij heeft zo prettig met hen samengewerkt! Hij mag hen heel erg graag. En drie van hen zijn zwanger. Dan kan hij hen toch niet zonder werk laten zitten?
"De kindertjes," mompelt hij verslagen. "De arme, zielige kindertjes zullen de pineut moeten zijn, ben ik bang."
"Verstandig gesproken," prijst Dogger. "Maar we zijn er nog niet..."