Thijs Goverde met rood t-shirt met de tekst: Reading is Sexy
<<

Dat zou je wel eens willen weten, he?

Rasmus trok ziijn pistool, wat ik persoonlijk een beetje overdreven vond.
Ik bedoel: het is algemeen bekend dat mama nooit, maar dan ook nooit mensen doodmaakt. Dus het is helemaal niet nodig om met een wapen op haar af te gaan.
Aan de andere kant: het is ook algemeen bekend dat mijn moeder zich door niets of niemand ooit heeft laten tegenhouden. Al roepen er duizend agenten tegelijk 'Halt! Staan blijven!' - mijn moeder gaat gewoon door met waar ze mee bezig was.
Tenzij de agenten het heel beleefd vragen, natuurlijk. Beleefdheid werkt meestal wel, bij mijn moeder.
Agenten komen meestal niet op dat idee. Ze komen in hun werrk misschien niet genoeg beleefde mensen tegen. Daarom denken ze: ik schiet die mevrouw wel gewoon neer. Dan stopt ze in ieder geval met weglopen.
Ze hebben ongelijk. Als ik zeg dat mijn moeder zich door niks of niemand laat tegenhouden, dan bedoel ik ook: door niks of niemand.
Ook niet door iemand met een pistool.
Er zijn al veel mensen geweest, die het geprobeerd hebben. Mijn  moeder tegenhouden met een pistool. Of een automatisch geweer of een tank of een bazooka.
Het is nooit iemand gelukt. Ze werden zelf tegengehouden, door andere mensen met pistolen, of ze ontploften of vlogen in brand, of werden door krokodillen opgegeten.
Een heel enkele keer bracht mama ze eigenhandig in slaap met een inderhaast uitgevonden slaapgas.
Dus ik was wel benieuwd op welke manier agent Rasmus zou worden tegengehouden.
Ik hoopte maar dat hij niet zou ontploffen of zo iets.
Hij was tenslotte niet echt een schurk. Alleen maar een agent die zijn prioriteiten niet op orde had.
Het verschil is kleiner dan je misschien denkt, maar er is een verschil.
Gelukkig viel het mee.
Rasmus kwam met een kop als een donderwolk bij ons terug.
'Ze is er vandoor,' bromde hij. 'Ik zag haar nergens meer. En zij kent hier de weg niet, het is verdorie mijn eigen politiebureau.'
'Ik heb intussen opgezocht wie de eigenaar is van die loods aan de Bierkaai nummer 8,' vertelde Ronja. 'Het resultaat was... verrassend.'
'Oh? Wie was er dan de eigenaar?'
'Dat zou je wel eens willen weten, he?'
'Nou ja, zeg,' zei Rasmus geërgerd. 'Waarom sla je zo'n toon tegen me aan? Is het soms omdat ik de Donderkat ben kwijtgeraakt?'
'Nee,' antwoordde Ronja. 'Zo heet de eigenaar gewoon. Dat Zou Je Wel Eens Willen Weten, He? BV, een bedrijf op de Kaaimaneilanden.'
'Tjonge jonge,' zei papa onder de indruk. 'Die 'M' bereidt zich wel héél grondig voor. Een bedrijf op de Kaaiman-eilanden oprichten, alleen maar om een lange neus naar de politie te trekken.''Neenee,' zei Jonathan, die op zijn computerscherm zat te turen. 'Het bedrijf bestaat al lang, zie ik op hun website. Ze bezitten loodsen, huizen, geblindeerde busjes, motorjachten en weet ik veel wat nog meer, over de hele wereld. Al die dingen zijn te huur voor schurken die wél graag een misdaad willen plegen en níet graag sporen achterlaten.'
'Hebben ze ook bankrekeningen?' vroeg papa nieuwsgierig.
'Nou en of.'
'Handig,' zei papa, en hij schreef de naam van het bedrijf op zijn hand.

Thijs is vandaag

Online
Offline,
want ik ben aan het werk in mijn voedselbos!